Eshte ora tre e një çerek e një pasditeje vjeshte. Një krísmë. E një gjuetari mbase. Shumë afër madje. Juliusi është duke lexuar, si gjithnjë, pranë sobës në barakëne tij në pyjet e Meinit, ku jeton i vetëm prej vitesh. Ne barakëne tij janë stivuar 3282 volume, të gjitha të lexuara e skeduara me kujdes më parë nga i ati e pastaj nga Julius, i cili i kalon kështu ditët e tij që kur ishte fëmijë.
E vetmja shoqëri është ajo e qenit të tij, Hobs, i cili, në çastin e krismës, nuk ndodhet pranë zjarrit, afër tij… Qeni i tij është qëlluar nga gjahtarët nga pakujdesia apo mizoria? Kjo e çon Juliusin në një çmenduri të tejskajshme… Befas, ai mbetet më i vetmuar se kurrë: kishte qenë ashtu edhe me babanë e tij, derisa vdiq; pastaj me Klerën, e cila e la për një tjetër burrë, dhe pastaj me Hobsin, që ia kishte lehtësuar dhimbjet paslargimit të Klerës.
E fillon me një qetësi të jashtëzakonshme, rresht pas rreshti, por kjo ia lë vendin më pas një leximi të ankthshëm; ato pak faqe që i mjaftojnë Donovanit të shkruajë atë që është përcaktuar si një klasik modern: një rrëfim treditor, që shkakton tërmet te lexuesi.