Historia nga kampi grek qe u perfshi nga flaket shkruar në BBC:
Talibshah Hosseini mori tre vajzat e tij, mbështeti gruan e tij të sëmurë dhe vrapoi. Flakët po rrethonin çadrën e tyre në kampin e migrantëve.
Ai kishte qenë zgjuar, duke mbajtur nën vëzhgim gjoja zjarret e vogla në distancë. Artisti 37-vjeçar nga Afganistani vendosi të hidhte një vështrim nga afër.
Ai këshilloi familjet aty pranë të qëndronin vigjilentë por kur u kthye në çadrën e tij, kishte panik.
“Ishte e tmerrshme”, thotë ai. “Vajza ime e vogël po qante dhe pyeste: ‘Babi, a do të vdesim?’”
Zjarri i madh shpërtheu në kamp në ishullin grek të Lesbos, të martën në mbrëmje, duke e kthyer gjithçka në hi.
Familja Hosseini vrapoi nëpër shkurre, u hodh mbi gardhe dhe vazhdoi të lëvizte për 90 minuta derisa të mbërriti në një vend e sigurtë.
Ata kaluan natën jashtë në një park makinash së bashku me mijëra azilkërkues dhe migrantë.
Vajzat e mia po më pyesnin:” Babi jemi të ftohtë. Pse jemi këtu dhe çfarë do të ndodhë me ne? ”
Por unë nuk kam asnjë përgjigje për asnjë nga ato pyetje dhe është shumë e vështirë.Ai thotë se ka “mashtruar vdekjen” që kur u largua nga Afganistani në 2019 për të mbrojtur familjen e tij nga militantët talebanë.Dhe ai ka numëruar ditët që kur ata mbërritën në kampin Moria – nëntë muaj më parë.Kampi është dashur të strehonte vetëm 3,000 migrantë, por ka qenë shtëpi për më shumë se 13,000. Ata përfshijnë njerëz nga 70 vende, por shumica janë nga Afganistani.Hosseini thotë se koha e tij në Moria ka qenë “përvoja më e tmerrshme e jetës së tij”. Ai ishte dëshmitar i vdekjes së një gruaje shtatzënë, ajo kishte marrë plagë nga një thikë në kamp, si tentativë për ta vjedhur.“Unë nuk isha në gjendje të flija për netë të tëra” thotë ai. “Unë kisha frikë se njerëzit mund të futeshin në çadrën time, të më vrisnin ose të sulmonin familjen time.”Për muaj me radhë, ai jetoi në një çadër të vogël kampi me tre vajzat e tij dhe gruan e tij, e cila ka probleme me veshkat.Pak më shumë se një muaj më parë, pas kërkesave të përsëritura, ata morën një çadër më të madhe për ta ndarë me një familje tjetër.“Sapo morëm çadrën tonë të re, ajo është djegur”, thotë ai. “Nëse nuk do të kishim shpëtuar, do të na kishte marrë të gjithë me vete“.
Rruga për në Lesbos
Është një rrugë e gjatë nga ajo që ishte një jetë e begatë në Afganistan, pavarësisht nga konflikti i vazhdueshëm atje.
Hosseini ishte një anëtar kryesor i Teatrit Kombëtar Faryab në veri të vendit.
Ai ishte gjithashtu një njeri i famshëm në qytetin e tij të lindjes, i cili dilte në shfaqjet televizive si një satirist që kritikonte kryengritësit si dhe duke ngritur çështje sociale dhe politike.
Në vitin 2009, ai u martua dhe me gruan e tij, ata kanë tre vajza: Farima (9), Parisa (7) dhe Marjan (4).
Gruaja e tij punonte në një sallon bukurie dhe jeta ishte e mirë derisa ai kritikoi talibanët dhe vlerësoi ushtrinë afgane në një prej shfaqjeve të tij.
Ai filloi të merrte kërcënime.
“Unë e dua vendin tim dhe më pëlqente të punoja për republikën dhe qeverinë, por ata nuk më mbështetën kur jeta ime ishte në rrezik,” thotë ai.
Hosseini ka humbur babanë e tij, dy vëllezërit dhe një nip për dekada që është ushtruar në dhunë në Afganistan.
“Ishte koha për të shkuar”, thotë artisti.
Ndërsa familja udhëtoi nëpër shumë vende për të arritur në Evropë, vajza e tij e madhe Farima fatmirësisht mësoi disa gjuhë.
Hosseini është krenar për “vajzën e tij inteligjente” por gjithashtu i shqetësuar për të. Ajo ishte në mes të shkollës fillore kur ata u larguan nga Afganistani.
Vajza vazhdon të thotë: “Babi nuk më pëlqen sepse ma more shkollën, nuk jam e lumtur. S’është kaq e vështirë për një baba të lëshojë fëmijën e tij “, thotë ai, pranë lotëve. “Nuk mund t’ju them se sa dhemb“.
Është një luftë për të mbijetuar, pavarësisht përpjekjeve të autoriteteve greke për të mbështetur të pastrehët.
“Njerëzit nuk kanë asgjë me vete. Natën është shumë ftohtë dhe ata nuk kanë asgjë me të cilën të mbulohen”, thotë ai.
“Gjatë ditës është me diell dhe nuk ka hije dhe ata dëshpërimisht kërkojnë një copë letër ose leckë për të mbajtur larg diellin. Fëmijët po qajnë dhe familjet janë në një situatë kaotike. Të gjithë janë të tmerruar“.
Hosseini thotë se ai ka duruar aq shumë vuajtje në Lesbos saqë po mendon nëse ikja nga Afganistani ishte gjëja e duhur që kishte bërë.
“Nuk ka ujë, as ushqim, as tualet dhe as mjekë, unë kam probleme mendore dhe nuk di çfarë të bëj. Jam plot keqardhje,” thotë ai.
“Nuk mund të duroj më. Do të ishte më mirë të na deportonit nëse ata nuk do të na japin azil.”